Buscando a felicidade
Quero compartir este artigo do doutor Enrique Rojas
O psiquiatra Enrique Rojas resume a felicidade relativa (a felicidade absoluta non existe) como coherencia entre o que sinto, o que penso e o que fago. Así mesmo, fai mención de aspectos moi importantes na actualidade como a procura ou necesidade de inmediatez en todo o que facemos (xa non hai que esperar á semana que vén para ver o seguinte capítulo da nosa serie favorita nin ao xornal do día seguinte para coñecer a novidade). , xa o sabemos todo e queremos todo agora ¡As veces incluso saltamos a canción de Introdución!) e o exceso de información (estamos preparados mental e emocionalmente para tratar con tanto coñecemento? ¿De verdade quero saber todo? Escollo o momento para infórmame? Na miña opinión, non).
Vivimos demasiado rápido e, como temos absolutamente todo o que necesitamos, non nos acostumbramos nin aprendemos a afrontar a frustración de perder, de fracasar. Vendennos ideas “se estudas conseguirás unha carreira e terás un bo traballo, que che permitirá vivir con dignidade”. Non é certo. “Se traballas duro podes conseguir o que queres”. Tampouco é certo. Deberían ensinarnos a tratar con iso. Caer Tolerar a inxustiza, porque ás veces é imposible cambiala. Ás veces o único que te diferencia da persoa que o conseguiu é que chegou antes ou tivo a sorte de ter máis cartos ou puideron axudarlle ou simplemente o xuíz ese día almorzou mellor!
Creo firmemente que as grandes materias esquecidas en Educación son a xestión das emocións e a resolución de conflitos. Se dende Educación Infantil nos ensinaron a tolerar a frustración, a buscar alternativas, a expresarnos asertivamente, a relaxarnos,… Se nos ensinasen valores tanto nas nosas casas, nas escolas e na sociedade en xeral, porque todos somos un nesta misión, a taxa de suicidios quizais diminuiría.
Quizais todo comeza por deixar de pretender “vidas perfectas” a través de fotos de Facebook ou historias de Instagram e compartir derrotas, porque en grupo, creo que todo doe un pouco menos, e porque dariamos aos demais a esperanza de que “algo saíu mal e eu estou avanzando”. Ás veces nin sequera aprendes nada, só te enfadas por un tempo e despois sacudes o lixo e volves levantarte. Se tes forza ou motivación, quizais incluso ténteo de novo. Outras veces, buscas outro camiño, e non pasa nada. A vida segue.
Algúns días só buscas quen diga: “Si, é unha merda! Pero seguimos, porque hai máis, sempre hai máis”. Simplemente non o vemos ás veces. Supoño que esquecemos que “só na escuridade se ve a luz”.
Comecemos a ensinar que as emocións teñen unha función, non son positivas nin negativas. Hai que traballar o autoconcepto. Mar Romera expresa que “a calidade da miña vida depende da calidade dos meus pensamentos”. É máis positivo ensinar ás persoas a expresar a emoción no momento adecuado coa intensidade adecuada, en lugar de tratar de ser felices en cada situación. É necesario experimentar a emoción que unha determinada situación nos produce, a clave está en intentar controlar “non ancorarnos” nela. Haberá momentos de sufrimento, dor, culpa, medo, alegría,… O importante é, na miña opinión, deixalos ir, aceptalos, sentilos e continuar, porque as emocións son temporais.